WOW WOW WOW WOW
WOW WOW WOW WOW
ก็ตัวฉันเป็นดั่ง Doberman ในมุมเปลี่ยว
ที่มืดสนิท คอยแยกเขี้ยวใส่
ใครที่เขาปรากฎกายเข้ามาต้องมีขู่
คำรามและไม่กลัวผู้ใด
ไม่เคยรัก ไม่เคยคิดถึงใคร ไม่คุ้นเคย
ชีวิตฉันอยู่ตรงนี้โดยลำพัง
แต่ที่ฉันรู้ ใครเหล่านั้นไว้ใจไม่ได้เลย
ยังคงต้องเฝ้ามองทุกทาง
หากมีสักคนทำดีให้เรา
ไม่รู้ต้องตอบแทนเขาด้วยอะไร
ได้แต่คอยแยกเขี้ยวคำรามใคร ๆ ทุก ๆ ที
ทำยังไง ต้องทำหน้าตาเช่นไร
เมื่อตอนร้องไห้มีน้ำตา ช่วยบอกฉันสักทีต้องทำแบบไหน
ยังรอใครคนนั้นหรือเปล่า สอนทีสิ
นิสัยไม่ดี ต้องทำยังไง
กลัว กลัว กลัวกับการที่ต้องเชื่อใจใครสักคน
ถูกกักตัว ถูกล่ามโซ่ไม่ให้ไปไม่ว่าที่ไหน
ก็กลัวจะต้องเสียตัวตนที่เคยมี
ก็ฉันไม่เคยจะยอมให้ใคร
WOW WOW WOW WOW
WOW WOW WOW WOW
เหม่อมองแสงดวงจันทร์สีฟ้าในเวลาค่ำคืน
มันทำให้เริ่มหายใจลำบาก
สิ่งที่สวยงาม และดูงดงามทุก ๆ อย่าง
มันเกินจะเอื้อมมือคว้ามัน
สิ่งที่ฝันก็คือฝัน ไม่นานก็เลือนราง
มันวนเวียนผ่าน ไม่ช้าก็จางไป
ก็อย่าไปสน อย่าไปแคร์ ไม่เอาเลยดีกว่า
ทำเป็นไม่รู้ ไม่สนใจ
จากวันและวินาทีที่ยอม
ยอมแพ้ทุกสิ่งบนโลกเราใบนี้
และในวันนั้นก็เริ่มเข้มแข็งขึ้นทุกที
คำใด ๆ หรือจะเป็นเสียงของใคร ไม่แคร์หรอก
อยู่ตรงนี้คนรักก็คงไม่มา ฉันมีแค่ฉัน
ไม่เลย ไม่เคยต้องการใคร
ต้องการเพียงแค่ทำให้ใจยิ่งแกร่งกว่าเดิม
ทน ๆ ไป กัดฟันเอาไว้แค่ไหน
ก็ยังไม่อาจหยุดน้ำตาที่รินไหล ห้ามไว้ไม่ได้เลย
ฉันอยากออกไปให้พ้นที่เดิม หนีไปให้ไกล
ไกลแสนไกล คงมีสักวัน
ทำยังไง ต้องทำหน้าตาเช่นไร
เมื่อตอนร้องไห้มีน้ำตา ช่วยบอกฉันสักทีต้องทำแบบไหน
ยังรอใครคนนั้นหรือเปล่า สอนทีสิ
นิสัยไม่ดี ต้องทำยังไง
กลัว กลัว กลัวกับการที่ต้องเชื่อใจใครสักคน
ถูกกักตัว ถูกล่ามโซ่ไม่ให้ไปไม่ว่าที่ไหน
ก็กลัวจะต้องเสียตัวตนที่เคยมี
ก็ฉันไม่เคยจะยอมให้ใคร