หากชีวิต ถูกเขียนขึ้นมาด้วยดินสอ
เมื่อพลาดและผิด ก็เขียนขึ้นใหม่ ไม่เป็นไร
แต่นี่ชีวิต ถูกสร้างขึ้นมาด้วยวิญญาณและหัวใจ
มันช้ำและเจ็บ รู้สึกปวด เมื่อโดนทิ่มแทง
คำว่าลาก่อน เธอพูดมาได้อย่างไร คำว่าต้องจบ รู้ไหมว่ารุนแรงแค่ไหน
มันทรมานเมื่อฉันต้องขาดเธอ มันจะตาย ลมหายใจจะหมด
น้ำตาไหลหลั่ง หลั่งไหลเป็นทาง
ทรมานชีวิตที่ขาดเธอ ต้องอยู่กับลมหายใจแผ่วแผ่ว (โว)
หมดแล้วเดินต่อไม่ไหว
ภาพในวันนั้น ฝังให้จำจนวันนี้
ยังล้างไม่หมด มันลบไม่ออก ไม่ลืมเสียที
คำว่าลาก่อน เธอพูดมาได้อย่างไร คำว่าต้องจบ รู้ไหมว่ารุนแรงแค่ไหน
มันทรมานเมื่อฉันต้องขาดเธอ มันจะตาย ลมหายใจจะหมด
น้ำตาไหลหลั่ง หลั่งไหลเป็นทาง
ทรมานชีวิตที่ขาดเธอ ต้องอยู่กับลมหายใจแผ่วแผ่ว (โว)
หมดแล้วเดินต่อไม่ไหว
มันทรมานเมื่อฉันต้องขาดเธอ มันจะตาย ลมหายใจจะหมด
น้ำตาไหลหลั่ง หลั่งไหลเป็นทาง
ทรมานชีวิตที่ขาดเธอ ต้องอยู่กับลมหายใจแผ่วแผ่ว (โว)
หมดแล้วเดินต่อไม่ไหว
ทรมานเมื่อฉันต้องขาดเธอ ลมหายใจจะหมด
น้ำตาไหลหลั่ง หลั่งไหลเป็นทาง
ทรมานชีวิตที่ขาดเธอ ต้องอยู่กับลมหายใจแผ่วแผ่ว (โว)
ไม่ช้าคงขาดใจตาย