ฉันเขียนเส้นของกลางวัน
ให้เรามีเพียงตะวัน
ส่องแสงนาน เรื่อยไป
ให้เรามีเพียงกลางวัน
ให้ไอร้อนของดวงตะวัน
โอบกอดเรา เอาไว้
สุดเขตแดนที่มืดหม่น
ผ่านกลางคืนที่ร่วงโรยหล่น
มีฉันอยู่ ไม่ไกล
สุดขอบฟ้าที่ว่างเปล่า
ขีดเส้นไว้เป็นที่ของเรา
เธอข้ามมาได้ไหม ข้ามมาได้ไหม
ฉันเขียนเส้นของกลางวัน
ให้เรามีเพียงตะวัน
ส่องแสงนาน เรื่อยไป
ให้เรามีเพียงกลางวัน
ให้ไอร้อนของดวงตะวัน
โอบกอดเรา เอาไว้
สุดเขตแดนที่มืดหม่น
ผ่านกลางคืนที่ร่วงโรยหล่น
มีฉันอยู่ ไม่ไกล
สุดขอบฟ้าที่ว่างเปล่า
ขีดเส้นไว้เป็นที่ของเรา
เธอจะมา จะมาด้วยไหม
เมื่อฉันลากเส้นแบ่งวัน
ให้เส้นนั้นโอบล้อมเรา
โอบกอดเธอและฉัน ตลอดไป
แต่ถ้าฉันลากเส้นแบ่งวัน
และเส้นนั้นกำลังแยกเรา
แบ่งให้เธอและฉัน ยิ่งห่างไกล
เมื่อฉันลากเส้นแบ่งวัน
ให้เส้นนั้นโอบล้อมเรา
โอบกอดเธอและฉัน ตลอดไป
แต่ถ้าฉันลากเส้นแบ่งวัน
และเส้นนั้นกำลังแยกเรา
แบ่งให้เธอและฉัน ยิ่งห่างไกล
จะทำยังไง
