ไม่มีนาทำจึงต้องระกำลำบาก
ทำนาถึงเหนื่อยยาก อย่างน้อยก็มีข้าวกิน
อีกหอยปูหลา ก็พอได้หาเป็นอาจิณ
เหมือนคนจรหมอนหมิ่น ชีวิตต้องดิ้นเป็นกรรมกร
ที่ซุกหัวนอนต้องหนุนขอนข้างตึก
หนูมานั่งนึกนอนนึก น้ำตาก็พลันเปียกขอน
สร้างให้เขาไว้ แต่เราซิไม่ได้นอน
พอเสร็จแล้วก็ต้องจร เป็นกรรมกรเรื่อยไป
เสื้อผ้าก็ขาด มันชึ้บอกว่าชัดว่าหนูนี้จนแค่ไหน
อยากซื้อหาก็สุดปัญญาเหนื่อยใจ
แค่เงินวีกยังไม่ได้ เถ้าแก่ไปไหนไม่เห็นมา
ชีวิตจับกังต้อใช้กำลังแลกเงิน
ทำงานกันเสียจนเพลิน ข้าวสารก็หมดอีกแล้วหนา
เหลีวมองทางไหน ก็ดูจะไร้ที่พึ่งพา
วันนี้เถ้าแก่ไม่มา หิวจนมืดหน้าตาลาย
เสื้อผ้าก็ขาด มันชึ้บอกว่าชัดว่าหนูนี้จนแค่ไหน
อยากซื้อหาก็สุดปัญญาเหนื่อยใจ
แค่เงินวีกยังไม่ได้ เถ้าแก่ไปไหนไม่เห็นมา
ชีวิตจับกังต้อใช้กำลังแลกเงิน
ทำงานกันเสียจนเพลิน ข้าวสารก็หมดอีกแล้วหนา
เหลีวมองทางไหน ก็ดูจะไร้ที่พึ่งพา
วันนี้เถ้าแก่ไม่มา หิวจนมืดหน้าตาลาย
