เช่นฤดูที่สายลมแสนเยือกเย็นพัดมา
หยุดเวลาให้นิ่งสนิทเรื่อยมา
ถึงความเหงาที่สายลมเย็นพัดมาทุกครา
กลายเป็นความมืดมิดกลืนกินเรื่อยมา
(จงสิ้นพังทลาย)
พอเสียทีกับฤดูกาลที่ยังไม่ผ่านพ้นไป
(จงทําให้มลาย)
ดังแผลเป็นที่ไม่อาจจะเยียวยารักษาให้จางหายได้
วอนเปลวไฟจงลุกโชน จงทำลาย
จงเผาล้างทุกหยาดน้ำตา
ให้ฉันได้ฟื้นขึ้นมา ให้ฉันได้ฟื้นอีกครา
ดังวสันต์ฤดูหวนคืน
สายลมแผ่วพัดมาปกคลุมใจ
ดังหิมะโถมใส่ไร้ซึ่งที่พักพิง
เมื่ออรุณรุ่งฟ้าโปรดแผดเผาความหนาวละลายหายไป
Ooh ooh ooh จงลุกโชนขึ้นมา
ฮวา (เผาทำลาย เผาทำลาย)
ฮวา (ตื่นซะเจ้าบุปผา)
ฮวา (เผาทำลาย เผาทำลาย)
ฮวา (ตื่นชะเจ้าบุปผา)
