ตะวันลับฟ้า สายตาริบหรี่
หมดกันวันนี้พักผ่อนกายยา
เอนสังขาร หลับฝันในยามนิทรา
บดปังดวงตา ด้วยดวงดาว
ฟ้ายังมีมืดมิด ชีวิตย่อมมีมืดมน
ใจคนย่อมแปลผันเป็นธรรมดา
ตะวันสาดแสงเรียกแรงกลับคืน
ให้ลุกขึ้นยืนก้าวเดินต่อไป
จะเหนื่อยจะท้อทุกข์ทนเพียงใด
อย่าหมดแรงใจและความศรัทธา
ย้ำเท้าก้าวเดินด้วยความมั่นใจ
หากแม้เส้นชัยไกลสุดสายตา
บางเวลาผ่านมาไม่อาจย้อนคืนให้แก้ไข
ทำวันนี้ของเราให้ดีที่สุด
คุ้มค่ามนุษย์ที่ได้เกิดมา
ทุกอย่างที่ปรารถนา นั้นคงจะไม่ไกล