ฉันนอนตัวเปื่อยร้อยเรื่องราวบนเพดาน เป็นอย่างนี้ไม่ต่างจากเมื่อวานสักเท่าไร
ภาพความหลัง ยังวกเวียนวนไม่ไปไหน ห้วงความคิด หลุดลอยไปแสนไกล
* นอนยังไม่ฟื้น ทั้งที่ตื่นแต่ตอนเช้า ทรมานจนยากจะเปรียบเปรย
กับช่วงเวลาที่หลุดจากความคุ้นเคย วันนี้เราจะก้าวต่อไปเช่นไร
แต่ต่อให้ฝันถึงคืนวันมากแค่ไหน จะอย่างไรก็ยังอยู่ที่เดิม
ลุกขึ้นยอมรับทุกสิ่งและพร้อมเผชิญ และวันนี้ก็คงถึงเวลา (ที่เราต้องเริ่มใหม่)
หากนอนเช่นนี้จะมีอะไรดีขึ้นมา ปล่อยให้ชีวิตวุ่นวายติดตาอีกนานไหม
สิ่งเหล่านั้นจะแสนทุกทนต้องทนไหว เพราะชีวิต ต้องเคยเจ็บปวดไม่ว่าใคร
อึดอัดแค่ไหนยังต้องหายใจ ต้องฝืนเท่าไร ลุกขึ้นยืนได้ไหม