ไม่เคยมีใครเข้าใจ ชีวิตที่ไม่มีใคร
จิตใจที่มันอ่อนไหว แท้จริงมันได้มาจากใคร
ต้องฝืนเดียวดาย ร่ำร้องและระบาย
เปล่งเสียงจนตาย ได้ยินเพียงเสียงลมแผ่วไหว
เหลือเพียงแค่ตัวฉันตอนนี้ หากินอย่างอ้างว้าง ไม่มี
เหลือใครแค่ตัวฉันตอนนี้ ร้องไห้อย่างลำพังทุกที
เหลือเพียงหัวใจว่างเปล่า ดั่งดอกไม้ร่วงโรย
เฝ้ารอแค่การยอมรับ ของใครสักคน
อย่ามองเข้ามา ทำร้ายกันด้วยสายตา
วันใดที่ฉันระอา อย่าหาว่าฉันไม่เคยเตือนไว้
แค่คนที่มีชีวิตลำพัง และฉันทำไมต้องถูกตัดสิน
รอแค่เพียงจะมีสักวัน ที่ฉันจะพิสูจน์ให้โลกได้มองหันมา
เหลือเพียงแค่ตัวฉันตอนนี้ หากินอย่างอ้างว้าง ไม่มี
เหลือใครแค่ตัวฉันตอนนี้ ร้องไห้อย่างลำพังทุกที
เหลือเพียงหัวใจว่างเปล่า ดั่งดอกไม้ร่วงโรย
เฝ้ารอแค่การยอมรับ ของใครสักคน
เหลือเพียงแค่ตัวฉันตอนนี้ หากินอย่างอ้างว้าง ไม่มี
เหลือใครแค่ตัวฉันตอนนี้ ร้องไห้อย่างลำพังทุกที
เหลือเพียงหัวใจว่างเปล่า ดั่งดอกไม้ร่วงโรย
เฝ้ารอแค่การยอมรับ ของใครสักคน
แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น
แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น
ที่จะยอมรับ ที่จะรับฟัง
แค่ใครคนหนึ่งที่มองเข้ามา
แค่ใครสักคนที่เดินเข้ามา
แค่เท่านั้น แค่เท่านั้น แค่เท่านั้น
