อยากจับมือเธออีกครั้ง อยากพูดสักคำให้เธอฟัง
อยากกอดเธอไว้ให้นาน และมันไม่ทันใช่ไหม
แต่ก่อนแต่ไรก็คิด ว่าความรัก จะอยู่เรื่อยไป
ไม่เคยจะนึกและเตรียมหัวใจ ว่าต้องลาไม่รู้ตัว
เหมือนมีอะไรกั้นกลาง ให้มัน ไม่ง่าย
ชีวิตไม่เป็นดั่งเก่า
เหมือนดั่งเส้นทางแยกเราห่างกัน ทุกที
จะรู้ก็สายเกินไป
แค่เอ่ยคำลาสักคำยังทำไม่ได้
แค่กอดลาครั้งสุดท้ายก็ไม่ได้กอด
เก็บไว้ตรงนี้ คำรักที่ไม่ได้บอก
ก็ตอนนี้มันไม่เหลือเวลา....
มีแต่ภาพในความหลังที่จำขึ้นใจ
ให้พยายามแค่ไหนก็ไม่คืนมา
ก็ได้แต่หวัง ฉันภาวนา
ในสักวันเราคงมาพบกัน จะบอกรักเธออีกที
ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ มีพบมีพรากจากลา
มีรอยยิ้ม มีน้ำตา เป็นเช่นนั้น
วันนี้ร้องไห้ผิดหวัง พรุ่งนี้น้ำตาเหือดหาย
จะเรียนรู้ เติบโตและก้าวไป
หากทำทุกวันดั่งวันสุดท้าย ทุกเสี้ยวนาทีมีความหมาย
หากรักมากพอ ก่อนวันร้างไกล จากลาคงไม่เสียดาย
แค่เอ่ยคำลาสักคำยังทำไม่ได้
แค่กอดลาครั้งสุดท้ายก็ไม่ได้กอด
เก็บไว้ตรงนี้ คำรักที่ไม่ได้บอก
ในตอนนี้มันไม่เหลือเวลา....
ยังมีภาพในความหลังที่ยังฝังใจ
มันยังคงมีความหมายเหมือนเดิมทุกครา
ก็ได้แต่หวัง และภาวนา
ในสักวันก็คงพบกัน ... ณ ที่แห่งหนึ่ง
