โอ่ นางเอ้ย
คือจังฟ้าบ่เคลื่อนไหว คือจังใจเซาเต้น
ก้าวขาหย่างออกบ่เป็น เบิดแฮงเหมื่อยใจล้าหล่อย
เจ้ามาตั๋วให้ฮัก เจ้ามาตั๋วให้อ้ายหลง
ติดกับดักหักจนบ้า ฟ้าผ่าแล้งก็บ่ปาน
หนึ่งนาทีที่มันหยุดหมุน หนึ่งนาทีที่มันบ่เดิน
หนึ่งนาทีที่มันเหมือนเดิมบ่เคยเปลี่ยนไป
กาลเวลาบ่อาจรักษาแผลใจอ้ายได้
อ้ายสั่งสมองให้ลบภาพเจ้าบ่ได้
ใจแฮงย้ำว่าต้องฮัก ทั้งที่ใจอยากเซาฮัก
นาฬิกาของหัวใจอ้ายหยุดเอาไว้ ตั้งแต่เจ้าลา
บัดนี้ แป้งน้ำหอมยังตั้งไว้อยู่หม่องเก่า
แปรงสีฟันยาสีฟันสองเฮายังคู่กัน
บ่ได้ย้ายบ่ได้เปลี่ยนคือจั่ง ใจเจ้า
ปานนั้นสัญญาไว้สิบปีมั่นซาวปีแก่น
หมื่นแสนล้านความฮู้สึกในใจน้องสิบ่หาย ไปไส
หนึ่งนาทีที่มันหยุดหมุน หนึ่งนาทีที่มันบ่เดิน
หนึ่งนาทีที่มันเหมือนเดิมบ่เคยเปลี่ยนไป
กาลเวลาบ่อาจรักษาแผลใจอ้ายได้
อ้ายสั่งสมองให้ลบภาพเจ้าบ่ได้
ใจแฮงย้ำว่าต้องฮัก ทั้งที่ใจอยากเซาฮัก
นาฬิกาของหัวใจอ้ายหยุดเอาไว้ ตั้งแต่เจ้าลา
กาลเวลาบ่อาจรักษาแผลใจอ้ายได้
อ้ายสั่งสมองให้ลบภาพเจ้าบ่ได้
ใจแฮงย้ำว่าต้องฮัก ทั้งที่ใจอยากเซาฮัก
นาฬิกาของหัวใจอ้ายหยุดเอาไว้ ตั้งแต่เจ้าลา
