ดวงอาทิตย์ที่วนกลับมา แสงที่มันเข้าตา
พยายามจะลืมจะเลือน คนที่ยังรักอยู่
พยายามจะกลืนจะกิน ก็ยังคงรักอยู่
เช้าวนกลับมา จ้องมองเข็มของนาฬิกา
พยายามจะดึงจะดัน เพื่อที่จะรั้งให้ทุกวันผ่านไป
Ooh..ในค่ำคืน ที่ช่างทรมาน
ยื้อเพื่อจะฝืนดวงตา ภาวนาให้นอนไม่หลับ
เพราะทุกครั้งที่ฉันนิทรา ภาพเธอยังคงอยู่
ดวงอาทิตย์ขึ้นมาอีกครา หมุนและเวียนกลับมา
คอยมาคลอมาเคลียมาเลีย ให้มันยังรู้สึก
คอยมานัวมาเนียจนเพลีย กับความรู้สึก
รสของสุรา ยิ่งตอกย้ำให้เธอกลับมา
มันยังคงมาวนมาเวียน มาทำให้ฉันต้องเสียใจต่อไป
Ooh..ทุกค่ำคืน มันช่างทรมาน
ฉันได้แต่ทนลืมตา ภาวนาให้
ทุกทุกดวงดาว ร่วงและหล่นทั้งฟ้า
คงจะดีกว่า ถ้าทำได้เพียงแค่
รอวันตาย รอร่างกายให้หลุดพ้น
จนวันตาย จะฝืนลืมตาเพื่อ
รอวันตาย ความเดียวดายจะทำร้าย
จนวันตาย สุดท้ายจะลืมได้จริงหรือเปล่า ?
มันจะทรมานหรือเปล่า ?
และฉันจะลืมเธอได้หรือเปล่า ?
มันยังคงเป็นคำถามทุกคืน
รอวันตาย รอร่างกายให้หลุดพ้น
จนวันตาย จะฝืนลืมตาเพื่อ
รอวันตาย ความเดียวดายจะทำร้าย
จนวันตาย สุดท้ายจะลืมได้จริงหรือเปล่า ?
มันจะทรมานหรือเปล่า ?
และฉันจะลืมเธอได้หรือเปล่า ?
ถามตัวเองอยู่อย่างนี้ทุกคืน
