วันที่ชีวิตเดินทางมาถึงทางตันของมัน
หัวใจมันสั่น ยังคงรอความหวังที่ปลายอุโมงค์
วันที่ปัญหาถาโถมเข้ามาจนเราเศร้าโศก
เหมือนว่าทั้งโลก รอวันที่ตัวฉันล้มลงไปกอง
มองดูท้องฟ้านภากว้างใหญ่เกินจะไขว่คว้า
หรือว่าเป็นคำบัญชาจากฟ้า ใยจึงมาแกล้งกัน
อยู่ใต้ฟ้าใต้หล้าเดียวกัน แต่เหมือนว่าเราต่างกันเหลือเกิน บางทีก็แอบน้อยใจ
ไม่รู้ฟ้ามีตาอยู่ไหม แม้ว่านานเท่าไหร่
จะอดทนรอ ไม่ขอให้ใครเห็นใจ
มีมือมีขา มีสองตาเหมือนกันทุกอย่าง
แต่เหมือนมีบางอย่าง ทำให้เราไม่เท่าเทียมกันสักที
มีเพียงปัญญาแต่วาสนานั้นดันไม่มี
แต่ก็ยังดี เดินไปต่อไม่ท้อเพราะยังมีแรง
มองดูท้องฟ้านภากว้างใหญ่ถอนใจอ่อนล้า
เพราะว่าชะตามันเกินไขว่คว้า ฟ้าไม่เคยเห็นใจ
อยู่ใต้ฟ้าใต้หล้าเดียวกัน แต่เหมือนว่าเราต่างกันเหลือเกิน บางทีก็แอบน้อยใจ
ไม่รู้ฟ้ามีตาอยู่ไหม แม้ว่านานเท่าไหร่
จะอดทนรอ ไม่ขอให้ใครเห็นใจ
ยังมีความหวังสักวันหนึ่งคนเราคงเท่ากัน
ให้ฟ้าได้รู้ว่าคนอย่างฉัน ไม่ยอมแพ้
มองดูท้องฟ้านภากว้างใหญ่ข้างบนภูผา
สักวันจะปีนขึ้นไปไขว่คว้า คนเราต้องเท่ากัน
อยู่ใต้ฟ้าใต้หล้าเดียวกัน แต่เหมือนว่าเราต่างกันเหลือเกิน บางทีก็แอบน้อยใจ
ไม่รู้ฟ้ามีตาอยู่ไหม แม้ว่านานเท่าไหร่
จะอดทนรอ ไม่ขอให้ใครเห็นใจ
จะอดทนรอ สักวันจะปีนขึ้นไป
