ค่ำคืนที่มืดมิด ปล่อยใจให้คิดถึงเรื่องราวในความหลัง
จากวันนั้น ยังคงจำได้ดี
แล้วในค่ำคืนนี้ นั่งมองดูฟ้าไม่มีดาว
มันช่างว่างเปล่า ลมแค่เบา ๆ ยังทำให้เหน็บหนาว
ความอ้างว้าง ทำให้หวั่นไหว
ไม่ใช่เพราะคิดถึงเธอเท่าไหร่
มีแต่ความเหงา ที่ทำร้ายหัวใจ
อ่อนไหวถึงมีน้ำตา
ทบทวนเรื่องคราวนั้น
ปล่อยใจอ่อนล้าจนชินชา
ภาพเดิมที่ค้างคา ลืมเสียดีกว่า
อย่าให้มันคอยทำร้าย
แค่ความอ้างว้าง ทำให้หวั่นไหว
ไม่ใช่เพราะคิดถึงเธอเท่าไหร่
มีแต่ความเหงา ที่ทำร้ายหัวใจ
อ่อนไหวถึงมีน้ำตา
แค่อ่อนไหวไม่ใช่ยังรักเธอ
แค่ความเหงาถึงมีน้ำตา
แค่ความเหงา ที่ทำร้ายหัวใจ
อ่อนไหวถึงมีน้ำตา
เพราะรอบกายที่เงียบงัน
มันทำให้ฉันทรมาณ
เพียงความว่างเปล่าที่เนิ่นนาน
ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ
แค่ความอ้างว้าง ทำให้หวั่นไหว
ไม่ใช่เพราะคิดถึงเธอเท่าไหร่
มีแต่ความเหงา ที่ทำร้ายหัวใจ
อ่อนไหวถึงมีน้ำตา
แค่อ่อนไหวไม่ใช่ยังรักเธอ
แค่ความเหงาถึงมีน้ำตา
แค่ความเหงา ถึงมีน้ำตา
แค่ความอ้างว้าง ทำร้ายหัวใจ
ที่อ่อนไหวจนมีน้ำตา
ไม่ใช่ยังรักเธอ เกิดอ่อนไหวถึงมีน้ำตา
ไม่ใช่เพราะยังรักเธอ