หวางนี้เธอจะเป็นอย่างไร ห่างไกลกันมานานพันนี้
ไม่รู้ป่านนี้มีใครที่ไหน มายุ่งกับเธอหม้าย
แสงหวันกำลังลับขอบฟ้า ห่มผ้ากันนะเดี๋ยวไม่บาย
ก่อนนอนถ้าเหงาก็เปิดแลรูปถ่าย แล้วคิดถึงกัน
มันแสนห่วง เพราะรักเธอหมดใจ
วอนลมพัดเอาความห่วงใยไปหาเธอ
หากเมื่อไรใบไม้พริ้วไหว จากลมหายใจที่ส่งไปถึงเธอ
ลมนั้นจะพัดรอบกาย ให้เธอรู้สึกอบอุ่นถึงหัวใจ
คิดถึงเธอเหลือเกิน อยากกอดอยากหอมเธอรู้หม้าย
ยิ่งห่างกันเท่าไร ยิ่งทำให้ในหัวใจหวังเหวิด
กลิ่นหอมเธอยังคงอบอวล เชื้อชวนบอกให้รีบกลับไป
สัญญาตรงนี้อีกไม่นานเท่าไร จะได้พบกัน
