สมองตอนนี้ไม่มีอะไรทั้งนั้น
มีเพียงแค่ร่างกายมันที่ยังบอบช้ำ
ฉันไม่น่าเชื่อใจเธอง่าย ๆ
และฉันไม่น่ายินยอมเธอง่ายดาย
ช่างไร้ค่า มีเพียงแค่ฉันที่มันโง่งม
และไร้ค่า ให้ตายตอนนี้เขาไม่เผาผีเขาไม่เอา
ฉันรู้ฉันผิดแต่ให้สำนึกหรือคิดตอนนี้ก็สายไป
ฉันทำไม่ถูกทำได้แค่เพียงสำนึกเสียใจ
ว่าไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไร
ว่าไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไร
ไม่ว่าหน้าไหน ไม่น่าวางใจทั้งนั้น
ต่อหน้าฉีกยิ้ม ลับหลังเธอแทงไม่ยั้ง
ฉันยื่นมีดให้เธอคงไม่ได้
และถ้ายื่นปืนเธอยิงหัวฉันตาย
ช่างไร้ค่า มีเพียงแค่ฉันที่มันโง่งม
และไร้ค่า ให้ตายตอนนี้เขาไม่เผาผีเขาไม่เอา
ฉันรู้ฉันผิดแต่ให้สำนึกหรือคิดตอนนี้ก็สายไป
ฉันทำไม่ถูกทำได้แค่เพียงสำนึกเสียใจ
ว่าไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไร
ว่าไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไร
ไร้ญาติขาดมิตร ฉันคงผิดที่หวังมากเกินไป
ไร้ญาติขาดมิตร ฉันไม่ควรที่จะเชื่อใจ
ว่าไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไร
ว่าไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไร
ไร้ญาติขาดมิตร ฉันคงผิดที่หวังมากเกินไป
ไร้ญาติขาดมิตร ฉันไม่ควรที่จะเชื่อใจ
ว่าไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไร
ว่าไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไร
ไร้ญาติขาดมิตร ฉันคงผิดที่หวังมากเกินไป
ไร้ญาติขาดมิตร ฉันไม่ควรที่จะเชื่อใจ