หลังต่อจากเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก
งั้นขอเเค่คุยได้ครั้งสุดท้ายผมบอกว่าเธออย่าเมินกันดิ
คงไม่รู้สึกเหมือนเดิมถ้าเเก้มของเธอผมเดินไปหยิก
เเละภาพของเราที่อยู่ด้วยกัน จะถูกจดจำไว้ในอดีต
ทุกอย่างเป็นใจให้เศร้า
มันต่างจากวันที่เรารักกันเเรกๆ ที่จะบอกก็เเค่
ผมไม่มีความสุขที่วันในสายสัมพันธ์ของเราทั้งคู่มันขาดเเน่ๆ
ผมเสียใจว่ะเเม่ง Ah เเต่ผมขอโทษกับเธอจริงๆ ทุกการกระทำที่เเย่
ที่อืม ที่ผ่านมา ต้องพูดทั้งๆ ที่กลั้น ไม่ให้มีน้ำไหลจากตา
ก็ปกติ ชีวิตที่ต้อง มีพบมีจากลา สมงสมองก็คอยต้องสั่ง
ว่าเสียงจะสั่นเหมือนขาดยา
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันผมมีความสุขมากๆ Ah
อยากเห็นเธอยิ้มกว้างๆ เเละพร้อมจะรับทุกเรื่องจริงๆ
ผมพูดยังไงวะอยากจะบ้า ก่อนบอกตัวเองอีกทีว่า
ควรจะทิ้งไอเรื่องเจ็บๆ เเละเลือกจะเก็บเเต่เรื่องดีๆ
เเม้เธอไม่รัก ผมเเม่งอยู่ดี Ah
หลังจากวันนั้นน่ะผมก็ยังไม่มูฟออน
ในหัวยังมีแค่เรื่องของเธออยู่ในทุกฉากและทุกตอน Ah
อยากคอลไปหาเธอหน้าสดๆ ในชุดนอน
ส่วนเพลงของผมก็คือจดหมาย ที่จ่าถึงเธออยู่ทุกซอง
ตอนนี้ผมเขียนเป็นเพลงที่ 9 เเทบจะเพลงละวัน
นั่งอยู่กับเพื่อนในบ้านที่เช่า ยังคิดว่ามีโอกาสทั้งๆ ที่ทั้งๆ ที่ถ่านก็เป็นขี้เถ้า
เเรกๆ ก็เหมือนจะเก่งเเต่ผมก็เป็นคนเดียวที่เศร้า
อย่างที่เล่าถ้าอยากจะรู้ไม่ต้องไปทักถามใคร
เเค่ปล่อยให้ แค่ปล่อยให้วันเวลาที่เดินมันคัดสรรค์ไป
ก็เหมือนกับตอนที่เมา อาการมันชักหลังไอ
ถึงเธอจะผ่านเข้ามาไม่นาน เเต่ผมยังรักฝังใจ
ผมยังไม่เคยแม้แต่จะคิดเลยสักกะนิด ว่าเธอไม่ใช่
ทำไมดูไกล กัน จัง ทั้งที่จริงๆ ก็อยู่ใกล้ๆ Ah
ความรักจากผมมันไม่สามารถ ไปเเบ่งใครได้
เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันเถอะ เดี๋ยวเพลงวันเกิดผมเเต่งไปให้