ปิดตาหลับแล้วก้อขับตานอน สี่โมงเย็นลุกออกจากเตียง เริ่มต้นชีวิตอีกตอน
ตามที่พระท่านสอน ท่านสั้ง ท่านสอนประศาสนพร โลกมนุษย์ปุถุชนก้อไม่ต่างจากละคร
ลุ่มร้อนลุ่มหลง ล้วนแต่แฝงด้วยประสงค์ บ้างติดการพนัน บ้างก้อหันไปติดผง
บางคนก้อไม่สนที่เอ็นท์ไม่ติดจุฬา คิดว่าโชคดีนักหนา เท่าไรแล้วที่มีบุญได้เกิดมา
ยังไม่มีภรรยาก้อไม่ถึงกับพรรณา ไม่มีแก้วแหวนเงินทอง ก้อไม่เดือนร้อนร้องขอกับจันทรา
จันทร์เจ้าขา ฉันไม่ขอข้าวขอแกง ฉันไม่ขอแหวนทองแดง
ขอแค่พรุ่งนี้ให้ฉันยังมีแรงต่อสู้ กับอุปสรรคที่ผ่านเข้ามา
ให้กายใจฉันยังไม่อ่อนล้ากับเรื่องราวที่ ทำเธอเป็นหน็บชา เหนื่อยนัก
แค่อยากจะพัก ก้อปิดตาล้มตัวลงนอนให้ ใจพักผ่อนกับกายา ล๊าลา
ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสน ได้คิดถึงฝัน ฉันก้อสุขล้น เท่านี่ฉันก้อเพียงพอ และไม่เสียใจ
ก็มีหนึ่งวัน ที่คนจะสน และในวันนั้นตัวฉันคงหลุดพ้น ปล่อยใจเป็นครั้งสุดท้าย และขอนอนก่อน
i’am so young อย่าพึงพากันชัง ฉันอยากให้เปิดใจฟัง อย่าพึงเดินหนี ปิดปะตู ปังปัง ดังดัง
บางครั้งที่ผมนะดื้อรั้น ที่ผมทำผิดพลั้ง ที่ผมทำความผิดซ้ำ
ย้ำ ตอก ให้คนพากันมองผ่าน ผู้ใหญ่มองดูแค่เปลือก
แล้วบอกว่าผมไม่เอาถ่าน ไม่ยอมอ่าน ถึงเบื้องลึกในจิตใจ
ไม่ทันได้มองสักนิด ไม่ทันใกล้ชิดก้อปิดไฟ แล้วจากไป ทำใจอยู่ลำพัง
ไม่เป็นไร ใครไม่ฟัง จะทำยังไง ก้อในเมื่อชีพยัง ไม่พัง
ทลายยังไม่ตาย ยังไม่วาย ยังไม่คลาย หน้าไม่อาย ตาไม่ลาย ลูกผู้ชาย
จะไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ล้มแล้วยังลุกได้ มีแต่คนตายเท่านั้นที่แพ้พ่าย ตลอดกาล
ข้ามมหันต์นภสายธาร ปลิดปลงแต่วิญญาณแล้วเสพซึ้งถึงนิพพาน
ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสน ได้คิดถึงฝัน ฉันก้อสุขล้น เท่านี่ฉันก้อเพียงพอ และไม่เสียใจ
ก็มีหนึ่งวัน ที่คนจะสน และในวันนั้นตัวฉันคงหลุดพ้น ปล่อยใจเป็นครั้งสุดท้าย และขอนอนก่อน
ก้อดันไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง ที่พอทำอะไรผิดแล้วเอาแป๊ะเจี๊ยะมาใส่ซอง
ไม่มีบ้านหลังใหญ่ ไม่มีรถซีตรอง แต่กายมือเท้าฉันยังอยู่ครบ ครับทั้งสามสิบสอง
ได้ครอบครองทางเดิน ชีวิตของตัวเอง ไม่ต้องขมขื่นฝืนทนกล่ำกลืนแม้ว่ามันจะวังเวง
ไม่เคยกลัวเกรง ตัวเองต้องพึงตน อย่างน้อยฉันก้อภูมิใจที่ยังได้เกิดมาเป็นคน
ได้สู้ทนได้ดิ้นรนชีวิตบนถนน หลายครั้งที่ฉันล้มลง แต่ไม่เคยยอมเลยสักหน
หลายครั้งสับสนกับความฉ้อฉน ของสังคม เมืองที่วุ่ยวาย โวกเวก วิเวก และวกวน
เดินชนปัญหา กับกิเลสตันหา ที่มีเพียงใจของฉันเป็นเพื่อนให้คำปรึกษา
อบายมุข ล้มแล้วลุก สุขแล้วทุกข์นี้ละหนา ดันเกิดมาเป็นมนุษย์ มันชังเป็นเรื่องธรรมดา
ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสน แค่คิดถึงฝัน ฉันก้อสุขล้น เท่านี่ฉันก้อเพียงพอ และไม่เสียใจ
คงมีหนึ่งวัน ที่คนจะสน และในวันนั้นตัวฉันคงหลุดพ้น ปล่อยใจเป็นครั้งสุดท้าย และขอนอนก่อน
ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสน แค่คิดถึงฝัน ฉันก้อสุขล้น เท่านี่ฉันก้อเพียงพอ และไม่เสียใจ
คงมีหนึ่งวัน ที่คนจะสน และในวันนั้นตัวฉันคงหลุดพ้น ปล่อยใจเป็นครั้งสุดท้าย และขอนอนก่อน
