โลกนี้แสนกว้างใหญ่ มนุษย์เป็นผู้อยู่อาศัย แต่ทำตัวเป็นผู้รุกราน
โค่นนั่น ถางนี่ ขุดนั่นจนพังเรามาอยู่เป็นผู้อาศัยแต่ทำตัวเป็นผู้รุกรานเสียเอง
วันนี้คงถึงเวลาที่ธรรมชาติ จะเอาเราคืน บ้างแล้วโว้ย...
เมื่อก่อนภูเก็ตบ้านผมสึนามิแผ่นดินไหว ไม่มีไม่เกิด ( มีแต่ฮานามิห่อละ 5 บาท) แต่มันมาแล้ว
อยู่ดีๆ เพื่อนก็ตะโกนขึ้นมาบอก ( มันมาแล้ว มันมาแล้ว) ว่าสึนามิมา
กูวิ่งหนีจนเสื้อผ้า แก้วแหวนนาฬิกา กูหายเกลี้ยงเลย
* โลกจะแตกแล้ว โลกจะแตกแล้ว โลกจะแตกแล้ว โลกจะแตกแล้ว
โลกจะแตกแล้ว โลกคงจะแตกแล้ว...
เรามาร่วมด้วยช่วยกันก่อนที่มันจะสายเกินไป ก่อนที่จะสายเกินไป
เรามาคืนปลายแม่น้ำ หยุดเผาหยุดทำลายป่า
เรามาร่วมด้วยช่วยกัน คนละไม้คนละมือ มันคงยังไม่สายเกินไป