* โอใจเจ้าเอ๋ย เมื่อไหร่จะหายสักที กลั้นน้ำตาที่ไหล สักวันก็คงจะหายดี
เตือนตัวเองเอาไว้ ว่าอย่าไปรักใครง่ายดาย เก็บความทุกข์ไว้ในใจ ไม่นานก็คงจะผ่านไป
โอใจเจ้าเอ๋ย เมื่อไหร่จะจำสักที กอดตัวเองเอาไว้ สักวันก็คงจะหายดี
เตือนตัวเองเอาไว้ ว่าอย่าไปรักใครอีกเลย โดนทำร้ายหัวใจ จนตัวฉันเองมันเย็นเชย
เบิ่ดใจแล้วบ่ โอแม่บังอร ที่เคยสัญญา ลืมแล้วสั่นบ่
บัดยามทิ้มกันคือบ่ออนซอน ละเจ้าเอาหยังเห็ตใจ เจ้าสายหัวไป เห็ตให้โตอ้ายฮ้องไห้...โอย
ทุกครั้งที่ไปรักใคร ไม่เคยได้ใจกลับคืนมา ต่อให้เดือนผ่านไป ยังคงเดียวดายทุกคืนค่ำ
แต่คงไม่นานก็ผ่านไป เป็นเพียงพายุที่พัดผ่าน และอีกไม่นาน ท้องฟ้าก็กลับมาสดใส
ในวันที่เราจากกัน มันไม่เหลือแม้แต่ความสุข รอยยิ้มที่เคยสดใส ตอนนี้มันไร้ความรู้สึก
หัวใจที่เคยพ้องใส ตอนนี้มันพังทลายลง...ey
ละแม่นว่าเจ้านางแม่ก้อนคำละเบิ่ดหัวใจแล้วสั่นติ คือเห็ตหัวใจผู้บ่าวจนมันเบิ่ดแฮงสิเต้นต่อ
โอยน้อ เจ้าเอาอิหยังเห็ตใจ
( * )
ถึงเราจะรักกันเพียงไหน ยังไงสักวันต้องจาก ที่เคยสัญญาจะไม่หาย มันคงจะเป็นแค่ลมปาก
แต่ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ หัวใจห่างหาย เพราะเบิ่ดบุญ ที่เธอบอกลานั้น เหมือนถูกกระสุนยิงลงใจ
หัวใจของฉันมันไม่ดีสำหรับเธอ ค่าของหัวใจที่ให้ไป คงไม่พอ
คุยกันตั้งนาน อีกสักพักเธอก็เมิน ฉันคงเข้าใจ การจากลาแม่บังอร
การกระทำของอ้ายคนนี้ บางครั้งมันบ่ได้ดีตลอด เห็ตให้เจ้านั้นดีส่ำใด แต่ในสุดท้ายอ้ายดีบ่พอ
เจ้าถอดใจทิ้มหนีไปบ่บอก คงเป็นเพราะอ้ายนี้มันบ่หล่อ ฐานะของอ้ายมันบ่ได้รวย...เหมือนกับเขา
อ้ายอยากส่งความคิดถึง อยากสิบอกว่าคิดฮอด ยังมีเจ้ามีเจ้าเป็นที่หนึ่ง อยู่ในใจอ้ายตลอด
ตอนนี้คำแพงอยู่ไส เจ้าสำบายดีบ่ หัวใจของอ้ายยังรอ
( * )