อันแผลกาย มันง่ายนัก จะรักษา มันทายาเช้าเย็นก็เห็นผล
แต่แผลที่เธอทำฉันเจ็บเกินทน ยังมืดมนเกินแก้คือแผลใจ
สุดขอบฟ้าเข้าไปหามันยิ่งไกล สุดขอบหัวใจของเธออยู่ไกลเกินเกี่ยว
นกบินหลงฟ้าเธอเหมือนปลาว่ายทวนน้ำเชี่ยว เธอบอกรักเดียว แต่เพียงเดี๋ยวใจ แล้วเธอก็ไป
เธอไม่ใช่คนใจง่าย แต่ได้ทั้งเพฉันรู้ เธอไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่เนื้อคู่มันหลายคน
เหมือนเอาน้ำตาลหว่านเล เทเท่าไหร่ไม่ได้ผล ไม่ทำให้ใจของคน อย่างเธอนั้นหายเค็ม
** ฉันเหมือนเอามีดกรีดน้ำ กรีดลงซ้ำๆ มันไม่เคยขาด
เพราะรักฉันจริงไม่อาจ ตัดใจให้ขาดจากตัวเธอแน่
ความจริงก็คือความจริง ฉันเหมือนโดนทิ้งคือสิ่งที่เที่ยงแท้
ได้เรือแล้วเธอที่แพ ฉันเหมือนคนแพ้ จึงต้องดูแลตัวเอง
