ครั้งแรกที่เราได้เจอกัน เป็นเช่นฝันความหลังที่ฉันยังนึกถึง
ไม่ใช่แค่เบาบาง แต่ ยังติดตรึงข้างใน
ไม่ได้หวังอะไรมากมายหรอกเธอ เพียงได้เจอแค่เผลอมองตาแล้วเดินผ่าน
เสียงที่เธอนั้น เคยพูดว่ารักให้ฉันฟัง ยังก้องดังในใจ
แม้ใครบอกให้พอแล้ว ฉันไม่เคยเข้าใจ ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่ลืม จดจำไว้เรื่องราวที่ฉันได้มีเธอ
หากว่าเวลา ไม่ยอมให้เจอ จะเก็บเธอไว้ ข้างใน อย่างนี้
ไม่มีเส้นเวลา ที่พาจากไกล จากนี้ จะมี แค่เธอต่อไป
เป็นแสงที่คอยส่องไฟในใจ ให้ฉันและเธอสบตา นิรันดร์ ไม่มีสิ่งใดพรากเราให้ไกลนับตั้งแต่นี้
เสียงที่เธอนั้น บอกคำร่ำลาให้ฉันฟัง ยังก้องดังในใจ
เหมือนเดินต่อไม่ไปแล้ว แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ ผ่านมานานแล้วใจยังจำ ตอกและย้ำเรื่องราวที่ฉัน
(ได้มีเธอ)
ไม่ว่าจากนี้ จะเป็นอย่างไร คงไม่มีใคร มาแทนจากนี้
กี่ปีร่วงและเลยไม่เคยหยุดจำ ถึงความงดงาม เรื่องเธอ กับฉัน
ติดตรึง จดจำ เป็นภาพ คอยย้ำ และซ้ำให้คนอย่างฉัน
ไม่ลืมเธอ สองเรา กอดกัน ทุกวัน แค่เธอกับฉัน เท่านั้น
ฉันยังคิดถึงเธอ( ฉันยังจดจำแม้ไม่มีคำสัญญา) เรื่องราวที่เหมือนเดิม
(เพิ่มเติมคือเรานั้นยังต้องเดินต่อไป)
ฝันมันไม่ย้อนมา (ให้มันกลับกลายเป็นเพียงสายลมผ่าน) ทำได้เพียงบอกลา
(เรื่องราวที่เคยมีฉัน….)
