ใช้ชีวิตอยู่บนเส้นทางที่มันเดียวดาย ชีวิตที่มีจุดหมายและปลายทางคือเส้นตาย
ทั้งหมดที่เดิมพันคือทั้งใจและทั้งกาย ต่อให้ท้อกดดันคงทำได้แค่กัดฟัน
หันหน้าสู้และท่องจำเป็นบทเรียน ว่าอย่าท้อหันหลังและกลับมาเรียนบทเดิม
ประสบการณ์ระหว่างทางคือเรื่องราวต้องเผชิญ หนทางที่มืดมิดคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
* ในคืนที่มีแสงจันทร์ ฉันมองไม่เห็นมัน แม้จะมองเห็นตะวัน แต่แสงแดดกลับเผากัน
เหมือนทุกสิ่งไม่เป็นใจ แถมยังแสนไกลออกไป พยายามจะเข้าใจ แต่ทำไมยังเศร้าใจ
** ทั้งหมดที่เรียนรู้เท่าไหร่ถึงจะพอ และอีกนานแค่ไหนกับวันดีๆที่ต้องรอ
เปรียบตัวเองเป็นดั่งดอกที่รอวันผลิบาน พรุ่งนี้ก็คงต้องสู้แล้วมันจะดีกว่าเมื่อวาน
*** โว้โฮ้ ~~~~ ไม่ว่ามันจะท้อแค่ไหน บอกกับตัวเองว่ายังไหว และคงต้องทำมันต่อไป
พอมองกลับไปทุกการเดินทางมีความหมาย บทสรุปตอนจบไม่เหมือนกับสิ่งที่หวังไว้
อาจจะมีบางครั้งอยากทิ้งทุกสิ่งที่อยากทำ เพียงเพราะความคาดหวังที่อยู่ในใจทุกเวลา
เหนื่อยก็กลับไม่ได้หรอก จะท้อก็หยุดไม่ได้หรอก
คอยหลอกแล้วบอกตัวเองว่าคงต้องทำให้ได้ในสักวัน
แต่นี้คือความจริงมันคงไม่ง่ายเหมือนความฝัน บางทีชีวิตมันโหดร้ายสุดท้ายต้องอยู่กับมัน
( * , ** , *** )