นึกถึงวันที่ฉันย่ำเดิน จาก บ้านเกิด มีลังหนึ่งใบ ใส่ความหวังไว้เต็มลัง
ย่ำเท้าถึงชานชาลา ตีตั๋วรถไฟ ขึ้น ก.ท.ม.
แล้วรถไฟก็พาฉัน พาหวัง สู่หนทางที่ฉันไม่รู้.... ได้
แว่วหวูดรถไฟ มีกำลังใจแว่วลอยตามลม
* มาถึงวันที่ฉันย่ำเดิน ห่าง บ้านเกิด แต่ลังหนึ่งใบ กับความหวังนั้นลอยห่าง
** แล้วรถไฟก็พรากฝัน พรากหวัง จากหนทางที่หวังคาดไว้... ไกล
สิ้นหวูดรถไฟ กำลังใจลอยหายตามลม
( * , ** )
สิ้นหวูดรถไฟ กำลังใจลอยหายตามลม
