คุยกันไม่กี่ครั้งตั้งเเต่ตอนนั้น ฉันกับเธอ เราสอง ห้องเรียนเดียวกัน
ฉันได้เเต่เเอบมองไม่อาจสบตา คู่สวยของเธอฉันไม่กล้า
เป็นเเค่เพียงนักสะสม รูปภาพเธอ ใจเหม่อลอย ยิ้มคล้อยตามรูปเธอเหมือนคนบ้า
ยังเป็นเเบบนี้ จนป่านนี้ เเม้จะนาน ฉันเหมือนเดิม มันรักเธอไม่เปลี่ยนเลย
แต่ก็ไม่เคย ได้พูดไป
ในใจเพียงอยากเจอ ได้เห็นหน้าเธอในตอนนี้ ได้ยินเสียงสักนิดคงชื่นใจ
แต่ฐานเรามันต่างกัน เธอยังอยู่สูง เธอดูเพียบพร้อม ส่วนฉันมันคนต้อยต่ำ
เป็นเเค่เพียงนักสะสมรูปภาพเธอ ถึงละเมอ ดูเพ้อฝัน แต่ทุกวันฉันก็สุขใจ
ยังเป็นคนเดิมในดวงใจ เธอยังคงเป็นขวัญใจ คนเดิมของฉันอยู่
โห…. รู้หรือป่าว