ตกเย็นวันนี้ฉันร้องไห้กับตัวเอง
กับความวังเวงผู้เดียว ไม่มีผู้ใด
ในใจมันล้า และฝืนทนจนแทบไม่ไหว
คงไม่มีใคร ผู้ใด ที่อยากรับฟัง
ตกเย็นวันนี้ฉันมีเพียงความผิดหวัง
ฉันสู้ลำพัง คนเดียว ไม่มีผู้ใด
และความกดดันมากมายที่เก็บเอาไว้
ฝืนยิ้ม ไม่เคยให้ใคร ได้รู้ความจริง
ว่าบางครั้งฉันคิดว่าอยากหลับไปไม่ตื่น
ไม่อยากฟื้นลืมตาตื่นมา เพื่อเจอปัญหา
ไม่อยากรับและรู้ความจริง แต่คนข้างหลังเตือนว่า
เขายังคอยอยู่หนา คิดให้ดีดี
หากยังมีชีวิต ก็คงต้องสู้ต่อไป
แม้เรื่องราวมากมาย รุมเร้าให้ตายทุกวัน
หากว่าความสุขนั้นมีจริง ให้ฉันได้พบสักครั้ง
พอให้วันต่อวัน มีแรงสู้ต่อ
ตกเย็นวันนี้ฉันมีเพียงความผิดหวัง
ฉันสู้ลำพัง คนเดียว ไม่มีผู้ใด
และความกดดันมากมายที่เก็บเอาไว้
ฝืนยิ้ม ไม่เคยให้ใคร ได้รู้ความจริง
ว่าบางครั้งฉันคิดว่าอยากหลับไปไม่ตื่น
ไม่อยากฟื้นลืมตาตื่นมา เพื่อเจอปัญหา
ไม่อยากรับและรู้ความจริง แต่คนข้างหลังเตือนว่า
เขายังคอยอยู่หนา คิดให้ดีดี
หากยังมีชีวิต ก็คงต้องสู้ต่อไป
แม้เรื่องราวมากมาย รุมเร้าให้ตายทุกวัน
หากว่าความสุขนั้นมีจริง ให้ฉันได้พบสักครั้ง
พอให้วันต่อวัน มีแรงสู้ต่อ
และบางครั้งฉันคิดว่าอยากหลับไปไม่ตื่น
ไม่อยากฟื้นลืมตาตื่นมา เพื่อเจอปัญหา
ไม่อยากรับและรู้ความจริง แต่คนข้างหลังเตือนว่า
เขายังคอยอยู่หนา คิดให้ดีดี
หากยังมีชีวิต ก็คงต้องสู้ต่อไป
แม้เรื่องราวมากมาย รุมเร้าให้ตายทุกวัน
หากว่าความสุขนั้นมีจริง ให้ฉันได้พบสักครั้ง
พอให้วันต่อวัน มีแรงสู้ต่อ
หากว่าความสุขนั้นมีจริง ให้ฉันได้พบสักครั้ง
พอให้วันต่อวัน มีแรงสู้ต่อ