คือจังฟ้าสิสิ้น คือจังดินไกล้สลาย คือไกล้สิตาย ขาดใจลงคาหม่อง
เพียงแค่เจ้าเอ่ยมา ตั้งแต่มื้อที่เจ้าเอ่ยลา เซาสา อ้ายเซาสา
ข่อยบ่ได้ฮักเจ้าแล้วหล่ะ ลืมสาความฮักสองเฮา
โอ้ย...ใจ บ่ลืมเจ้าสักที
ตั้งแต่มื้อที่เจ้าลาไกล จักมื้อดั๋ยน้ำตาอ้ายสิเซาไหล คึดพ้อหน้าบัดยามดั๋ย ใจสลาย
อยากให้เจ้าได้ฮู้ อ้ายยังอยู่ถ่าเจ้า แมนชีพสลายแมนร่างกายเป็นขี้เถ้า
ยังอยู่หม่องเก่า ยังอยู่หม่องเก่า เด้อ
น้องไปอยู่ใส เป็นจังดั๋ยน้อหล่า
คิดฮอดเจ้าฮู้หวา แหงนมองฟ้า น้ำตาย้อย
ใจอ้ายเศร้าหงอย ใจยังคอยแต่เจ้า
ยังฮักน้องคือเก่า บ่ส่างเซา เลยน้อง
โอ้ย..น้อ หล่ะบ่าว พี่ชายเอ้ย
บัดนี่นางสิขอดอกกล่าวต้าน เรื่องที่ผ่านเลยไป น้องยังบ่ลืมไล สิจังดั๋ยกะคือเก่า
ย้อนความจำเป็นต้องพราก ย้อนความยากจำต้องจร อ้ายอย่าได้อาวรณ์ ไห้ฮำฮอนแต่นำน้อง
บุญผลาเฮาชาตินี้ มันบ่มีให้ผูกจ่อง เผิ่นกีดกันเฮาสอง ให้น้ำตานอง
โอ้ยฮำหน้า...อ้ายเอ้ย อ้ายเอ้ย
