เรา เจอกันโดยบังเอิญ ไม่อาจจะหนีหรือหลบตา เราต่างประจันหน้า
แต่คำ ทักทายที่เธอใช้ มันไม่ใช่คำใหม่ แต่เป็นคำที่เธอเรียกฉัน ตอนที่เรารักกัน
* เธอ เพียงเอ่ยคำนั่น ทำความเข้มแข็งฉันพังทลาย แหลกสลายลงในพริบตา
โอ้ว เธอ...เพียงเอยคำนั้นออกมา เหมือนพาฉันย้อนเวลา
กลับไปวันที่เราเป็นเรายังเรียกกันด้วยชื่อเก่า
ไม่รู้ ว่ามันเป็นเพราะอะไร หรือมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ตอนที่เราเลิกกัน
เราไม่อาจมองหน้ากันด้วยซ้ำ แต่พอได้ยินคำนั้น คำที่เธอใช้เป็นประจำ
ฉันกลับลืมฉันกลับลืมความชอกช้ำ แล้วย้อนกลับไปวันนั้น
( * )
ด้วยชื่อเก่า กลับไปวันที่เราเป็นเรายังเรียกกันด้วยชื่อเก่า