* เขาเกิดมาในครอบครัวสามัญชน ครอบครัวหนึ่ง..
พ่อแม่คาดหวังให้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียว เมื่อยามเขาเติบใหญ่
ทะนุถนอมฟูมฟักเลี้ยงลูกรัก..ดั่งแก้วตาดวงใจ พร่ำสอนคุณธรรมชี้นำค้ำคงไว้ ด้วยเกียรติชายชาตรี
** เด็กหนุ่มผู้ทระนงองอาจ จากบทบาทลูกสามัญชนคนธรรมดา
ผ่านไปหลายปีเขามีดาวติดอยู่บนบ่า เหมือนตีตราความเป็นคนสูงเกินใคร
หลงลืมไป คำที่พ่อแม่สั่งสอน ไร้อาทรคุณธรรมลับหล่นหาย
คนต่ำกว่าคือบันไดให้เหยียบขึ้นไป คำสั่งนายคือเส้นทางความเจริญ
วันหนึ่งเขาเดินเข้าบ้านกระหยิ่มยิ้ม..พร้อมกับยศใหม่
พ่อแก่ ๆ ที่ป่วยติดเตียงมองหน้าลูกชาย น้ำตาไหลเป็นสายธาร
วาจาที่แผ่วเบา ปานคำสั่งสุดท้าย อยากให้ลูกชายฟัง..
ถอดชุดนั้นโยนทิ้งไป ฉันอยากกอดลูกชายฉันคนเก่า..
ก่อนจะตาย อยากให้ฟังคำสอนเจ้า อย่าลืมเงา จนหาตนค้นไม่เจอ
ก่อนฉันตาย อยากให้จำคำสอนเจ้า อย่าลืมเงา จนหาตนค้นไม่เจอ
