* ความเหนื่อยล้า มันแบกมานานมากเกินพอ ฉันต้องเจ็บชํ้า หมดแรงที่จะก้าวเดินต่อ
พยายามจะปรับตัวเองให้เหมือนคนที่บอกมา ลงแรงจนหมดกำลังสุดท้ายกลายเป็นผักปลา
ต้องแบกกระเป๋าไปในทุกๆที่ วิ่งหางานหาเงินเพื่อมาส่งเจ้าหนี้
เคยทำงานนั่งอยู่บนเก้าอี้ ปัญหาเริ่มชักเริ่มบานสถานการณ์ร้ายๆเริ่มมาเข้าบี้
คงผิดที่เราไม่ปรับตัว ไอ้โรคที่ธรรมดาแต่คนพูดแม่งกลับกลัว
กูข่มตานอนแต่บางคนแม่งหลับชัวร์ ทำชื่อเสียงมันหมองมัวพูดความจริงโดนจับตัว
ดับมัวอนาคตธุรกิจต้องปิดหนี คนจนถึงคราวซวยคนรวยยังติดหี
ออกไปหางานทำเสี่ยงเผชิญโรคภัย นั่งรถประจำทางที่เบียดเสียดและโคตรไกล
วันไหนที่โชคดีก็ได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย ท้อจนถอดใจ
เงินที่หามาได้ด้วยความลำบากก็เริ่มจะหมดไป
ใครกันที่อยากไปพบเจอกับความเสี่ยง แต่ทางที่เหลือมีทางเดียวไม่มีทางเบี่ยง
** สุดท้ายก็ต้องพึ่งตัวเองเพื่อเปลี่ยนชีวิตให้ดี และเขาไม่ได้ช่วยอะไรก็ต้องทำเท่าที่มี
( * )
ของดีๆก็ไม่เคยจะสั่งเอามาแจกฟรี ของห่วยๆนี่ผลักดันแม่งก็แปลกดี
ออกมาพูดถึงเรื่องปัญหาแม่งก็แหวกตี บางคนขายบ้านขายรถเหลืออย่างเดียวคือแหกกี
คนจนติดไวรัส ไม่เคยมีเตียงว่าง ว่างอีกทีก็ไปวัด
ไอพวกที่ VIP แค่โทรบอกว่าใครนัด ปรนนิบัติซะดิบดีงานไวเหมือนไนตรัส
ชัดเข้าไปทุกทีว่าแม่งโคตรจะเหลื่อมลํ้า แก้ปัญหาก็เหมือนจะดีแต่คนจนเป็นเหยื่อซํ้า
ยํ้าด้วยซากศพที่รอเผาจนเตาพัง ก็ไม่รู้ว่าพวกข้างบนเขาจะนึกถึงเรายัง
หากินกับชีวิตคน จิตใจแม่งช่างวิกล คนจนก้มอภิวาท ผู้มีอำนาจยังอภิรมย์
เอื้อแต่นายทุนหนุนให้มันได้ดิบดี คนธรรมดาที่ไม่มีบุญเหมือนโดนทารุณเป็น10ปี
( ** , * )