ตราบใดสายธารต้องไหลตามลม
หัวใจก็คงไหลตามชะตา
ไม่รู้หนทางที่ฟ้านำพา
ลิขิตมาเราต้องไป
อยู่แห่งไหน รักแท้ที่ใจเสาะหา
ฉันพบเพียงความเหว่ว้า และน้ำตารินหัวใจ
เพื่อความรัก ฉันทุ่มเทสักเพียงไหน
แต่ทำไม ไม่เป็นเหมือนฝัน
ฉันต้องรับชะตาที่ไร้ความเมตตาอีกนานเท่าไร
เหมือนคนตายทั้งเป็นที่ยังหายใจ
หรือเป็นเวรและกรรมที่เคยทำร่วมกันใช่ไหม
จะให้ชดใช้อีกแค่ไหน ถึงจะพอ
หากเธอร้อนใจต้องทุกข์ระทม
จะเป็นดังลมพัดเย็นให้เธอ
จะยังมีความหวังดีให้เจอ
เสมอ อยู่ตรงนี้
อาจเป็นรัก ไม่ใช่ความเสน่หา
แม้ใกล้กันแค่สบตาก็เหมือนว่ายังแสนไกล
เธอเจ็บช้ำ ฉันนั้นก็แทบขาดใจ
เธอรู้ไหม ว่าห่วงใยเธอ
เธอต้องรับชะตาที่ไร้ความเมตตาอีกนานเท่าไร
เหมือนคนตายทั้งเป็นที่ยังหายใจ
ไม่ต้องการเห็นเธอต้องทุกข์ทนเจ็บปวดต่อไป
จะทำยังไงอีกแค่ไหน ถึงจะพอ
ฉันต้องรับชะตาที่ไร้ความเมตตาอีกนานเท่าไร
เหมือนคนตายทั้งเป็นที่ยังหายใจ
ไม่ต้องการเห็นเธอต้องทุกข์ทนเจ็บปวดต่อไป
จะทำยังไงอีกแค่ไหน ถึงจะพอ
จะให้ชดใช้อีกแค่ไหน ถึงจะพอ
