อย่ามัวทะนง หลงตัวเองว่าเลิศเกิดใคร
เวลาผ่านไป อายุขัยเธอย่อมเพิ่มพูน
รอยเหี่ยวรอยย่น บ่นร่างกายปรากฎให้เห็น
มันเป็นริ้วรอยชัดเจน ชี้ให้เห็นสิ่งที่ผ่านมา
ริ้วรอยตามกาย คล้ายประจานให้คนได้รู้
ว่าเธอขี้ตู่ อยู่มานานด้วยความด้านทน
รอยแตกรอยย่น บนใจคนที่เธอย่ำยี
มากมายเพิ่มขึ้นทุกที กลายเป็นที่ขยะแขยง
เวลาผ่านมา 7 ปีแล้วหนา
มันเลยเวลา เธอสัญญาเอาไว้หรือยัง
ฟังเสียง นะจ๊ะ นะจ๊ะ น่าอาย
ผู้คนล้มตายกันรายวัน เธอคิดอะไร
คน มากมายเขาเอือมระอา
ต่างด่าว่าเธอนั้นหนา หน้าด้าน หน้าทน
ฉัน นั้นทนดูเธอมานาน
คิดสงสาร แต่ก็ยังสงสารไม่ลง
ริ้วรอยในใจ ไม่มีใครมองเห็นก็จริง
แต่มันคือสิ่ง ที่รบกวนเธอไปตลอด
ยังมีทางรอด ถอดหัวโขนโยนทิ้งไป
ดีกว่าให้ใคร มาก่นด่าสาปแช่งทุกวัน
ยังมีทางรอด ถอดหัวโขนโยนทิ้งมันไป
ดีกว่าให้ใคร มาก่นด่าสาปแช่งทุกวัน