คงไม่มีเวลาแห่งความสวยงาม คงมีเพียงตัวฉันในวันที่ผ่าน
เผลอนึกถึงคืนวันเก่า เห็นแผลที่อมความเศร้า ที่แอบเก็บไว้ข้างใน
เดือนตะวันเคลื่อนหมุนวนเวียนเท่าไร ในคำพูดเหล่านั้นเผาใจหมองไหม้
ทุกข์ยังคงอยู่ ตราบหมายเดิมเสมอ ดั่งวันเคย
เหม่อมองดูความหวังอับแสงมืดมน นาฬิกาเดินหมุนชังดูหมองหม่น
หลังสายฝนกระหน่ำ มองฟ้าเดือนครวญคลำ เผลอไปว่าเคย
ใจข้างในปลอบขวัญเมื่อมีทุกข์ใด แต่ยิ่งลืมกลับจำทำใจไม่ได้
ยืนเพียงลำพัง ครุ่นคิดถึงวัน..เหล่านั้น เสมือนวันเคย
เผลอนึกถึงคืนวันเก่า เห็นแผลที่อมความเศร้า ทุกข์ยังคงอยู่ ตราบหมายเดิมเสมอ
หลังสายฝนกระหน่ำ มองฟ้าเดือนครวญคลำ ยืนเพียงลำพัง ครุ่นคิดถึงวัน..เหล่านั้น เผลอไปว่าเคย
สอนให้เจ็บ สะท้อนให้เห็น ฉันแพ้ เธอพูดถูกทุกข์ทุกสิ่ง
บีบฉันให้จำยอมรับความจริง สิ่งนั้นดั่งเธอแทงฉันทั้งเป็น
ตื่นแล้ว บทเรียนเธอยังหลอนฉันยังจำ..
บทเรียนเธอยังหลอน เธอมอบบทเรียน ภาพเธอเปรียบครูสอน บทเรียนเธอยังหลอนฉันยังจำ...
