อยู่ตรงนี้ก็พอดี เท่าที่มีก็พอใจ ใช่ไหม อยู่ตรงนี้ฉันเข้าใจ ต่อแต่นี้ไม่เป็นไร ปล่อยไว้
ก่อนเคยยิ้มทั้งน้ำตา ก็ผ่านเวลามาเนิ่นนาน ผ่านไป
ให้ตัวฉันได้เดินไป แม้ทางจะไกลสักเท่าไหร่ ไม่เคย มองย้อนกลับ
* เรื่องราว ที่ผ่านมา เวลา ที่ผ่านไป นำพา เราสุขใจ ไม่ขออะไร กว่านี้
ร่ายรำ ในบทเพลง นอนเอน ชมภูผา ตะวัน ลับขอบฟ้า คงได้เวลา ที่ฉัน ต้องพักผ่อน
อยู่กับตัวของฉันเอง บรรเลงบทเพลงที่พอใจ แค่นั้น
หลบอยู่ในฝันภวังค์ จะฉุดจะรั้งฉันได้เพียง แค่ไหน
หากวันใดที่ทุกข์ใจ ก็เหม่อมองฟ้าที่แสนไกล สดใส
อาจจะเหงาบ้างบางวัน ถ้าหากวันใดที่ฝนพรำ สักวัน มันก็คงหยุด
( * )
คงถึงเวลา ที่ฉัน ต้องขอลาไปก่อนนะ