ตอนที่เธอไม่อยู่พันพรื้อไม่รู้ มันถึงนานจัง
ตอนที่อยู่ลำพัง ฉันนั่งคิดถึงเธอ
ในตอนที่หาหม้ายใคร ไม่รู้ว่าไชร้ จิตใจพร่ำเพ้อ
บางครั้งยังนอนละเมอ ฝันว่าเธอยังอยู่ใกล้ๆ
เเต่ความจริงไม่มีเธอเเล้ว ได้เเค่หลอกตัวเองไปวันๆ
นี้ความจริงไม่ใช่ความฝัน ฉันหาหม้ายใคร
หมอนข้างหนวยเก่าๆ เน่าๆ เราเคยหนุน
มันกอดไม่อุ่นกอดไม่หรอย
มันกอดไม่ถิ่น กอดไม่หนุก กอดไม่นานฉันก็ปล่อย
ไม่เหมือนกอดน้องทั้งอุ่นทั้งหรอย
กอดนานๆ เเล้วฉันจะค่อยปล่อย
ได้เเต่คอยเธอหลบมากอด
ในตอนเธออยู่กับฉันเราอยู่ใกล้กันไม่เคยไปไหน
ในยามรู้สึกหวั่นไหวฉันมีตัวเธอเเค่ๆ
ในยามรู้สึกปวดร้าวก็ยังมีเธอมาคอยดูเเล
มาคอยรักษาใจแผล ตัวของฉันไม่ให้หวั่นไหว
เเต่ความจริงไม่มีเธอเเล้ว ได้เเค่หลอกตัวเองไปวันๆ
นี้ความจริงไม่ใช่ความฝัน ฉันหาหม้ายใคร
หมอนข้างหนวยเก่าๆ เน่าๆ เราเคยหนุน
มันกอดไม่อุ่นกอดไม่หรอย
มันกอดไม่ถิ่น กอดไม่หนุก กอดไม่นานฉันก็ปล่อย
ไม่เหมือนกอดน้องทั้งอุ่นทั้งหรอย
กอดนานๆ เเล้วฉันจะค่อยปล่อย
ได้เเต่คอยเธอหลบมากอด
หมอนข้างหนวยเก่าๆ เน่าๆ เราเคยหนุน
มันกอดไม่อุ่นกอดไม่หรอย
มันกอดไม่ถิ่น กอดไม่หนุก กอดไม่นานฉันก็ปล่อย
ไม่เหมือนกอดน้องทั้งอุ่นทั้งหรอย
กอดนานๆ เเล้วฉันจะค่อยปล่อย
ได้เเต่คอยเธอหลบมากอด
กอดนานๆ เเล้วฉันจะค่อยปล่อย
ได้เเต่คอยเธอหลบมากอด