คนผุฮ้าย จั่งอ้ายบ่สมแก้วตา เจ้าเปรียบดัง รจนา ที่อ้ายเฝ้ามอง
อ้ายเพียงคนธรรมดา รูปบ่งามเหมือนดั่งพระสังข์ทอง บ่มีมนต์ดลใจให้น้อง พอสิเผลอมองมา
* อยากสิเหาะ กะเหาะดอกบ่ได้ เฮ็ดจั้งใดสิได้ใจรจนา
เจ้าส่ำหงส์อยู่เทียมฟ้า โอ้ยน้อวาสนา อ้ายคงได้แค่มอง
** บ่มีของ วิเศษวิโส บ่มีมนต์ มาโอ่เอาน้อง รูปบ่หล่อโตบ่หุ้มทอง น้องบ่สนใจ
แค่บักหอยนาหน้าต่ำ ที่มีเพียงความจริงใจ อยากเหาะกะเหาะบ่ได้ เหลือใจเจ้าของ
ศักดินาต้อยต่ำ เจ้าคงบ่หันมามอง หมดสิทธิ์ได้ครอบครองใจรจนา
อ้ายบ่แม่นสังข์ทอง คงบ่ได้ครองใจเธอ