เสียงรถไฟชะลอเข้าเทียบชานชาลา
มันเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาต้องไป
เดินทางไกลออกมาจากความศิวิไลซ์
สายลมพัดพาใจฉันออกมาจากเมืองใหญ่
ลา ลา ลาเเล้วความวุ่นวาย
ลา ลา ลาเเล้วการเเข่งขัน
พอกันทีกับชีวิตเเบบนั้น
ถึงเวลาเเบ่งปัน
มองกองไฟกองนั้นที่เราช่วยกันก่อ
ฉันไปหาฟืนส่วนเธอนั่งรอ ตระเตรียมข้าวปลา
พื้นหญ้าสีเขียวตรงนี้จะกลายเป็นเตียง
มีฉันนอนข้างเคียงเป็นเพื่อนฟังเสียงจิ้งหรีดร้องเพลง
ลา ลา ลาเเล้วความวุ่นวาย
ลา ลา ลาเเล้วการเเข่งขัน
พอกันทีกับชีวิตเเบบนั้น
ถึงเวลาเเบ่งปัน
มีเรื่องเล่ามากมายที่รอบกองไฟ
รอยยิ้มเเละน้ำตาเเบ่งปัน เรื่องรักที่ผ่านมา
ดวงดาวบนฟ้าส่องเเสงชวนใจให้ฝัน
เราจับมือกันเต้นรำภายใต้เเสงจันทร์
ลา ลา ลาเเล้วความวุ่นวาย
ลา ลา ลาเเล้วการเเข่งขัน
พอกันทีกับชีวิตเเบบนั้น
ถึงเวลาเเบ่งปัน
ลา ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา