น้ำกะไหลออกตา ขาบ่มีแฮงยาง โดดเดี่ยวอ้างว้าง หาทางบ่เห็น
สิเฮ็ดจั่งใด ไปต่อบ่เป็น บทละครที่เขียนให้เล่น กะบ่เป็นคือจังความฝัน
* ขอลาออกจากเมืองใหญ่ หวนคืนไปบ้านเฮา กลับมากอดผู้เฒ่า ที่จากมาโดน
** แสงตะเว็นยามเซ้า เคล้าลมพัดจากท้องนา โอดินกลิ่นฟางบ้านป่า ส้มตำปลาร้ายังอยู่ในใจ
มาเด้อขวัญเอ้ย อีพ่ออีแม่เพิ่นผูกแขนให้ จากนี้สิบ่ไปไส ย้อนว่าหัวใจลูกอยู่อีสาน
อยู่ไสกะบ่คืออยู่บ้าน ไทอีสานบ้านเฮา (ซ้ำ*/***)