กว่าจะผ่านอะไรมาได้ตั้งมากมาย กว่าจะผ่านค่ำคืนเลวร้ายและสับสน
เดินไปตามเส้นทางความคิดที่มืดมน เกือบจะทนรับไม่ไหว
* ขอบคุณที่เฝ้าดู ที่จับมือ ที่ไม่ห่าง ยังเชื่อยังหวังยังเข้าใจ
** แม้ว่าพังไปกี่ครั้ง..ก่อน แม้ทุกความฝันเมื่อก่อนนอน จะเลือนหาย
แม้ฉันล้มเธอจะยืนอยู่เคียงไม่ไกล
ขอบคุณจริงๆ ที่ฉันยังมีวันนี้ เพราะเธอยังกอดกัน(ไว้)
ล้มเท่าไหร่ก็ยืนมาได้ตั้งกี่ครั้ง จะเดินลำพังก็อาจไม่เหลือเรี่ยวแรงอยู่
บนปลายทางจะยังมีเธอไหมฉันไม่รู้ แต่ใจอยากลองดูใหม่
หนักเท่าไหร่ก็ทน เจ็บก็กดมันไว้ เธอคือคนที่คอยรักษารอยแผลในใจ ให้หาย
ขอบคุณจริงๆ ที่ฉันยังมีวันนี้ เพราะเธอยังไม่ไปไหน