เนื้อเพลง อาวุธพิฆาต ไม้หมอน วชิรวิทย์
		ผู้คนในทุก ๆ วัน ที่ไหลมาผ่านหู จากคำคนผ่านบานประตู ที่รู้ถึงความหมาย 
                                                             
ปวดแสบทั้งใจ จุกเจ็บทั้งกาย ถูกทำร้ายด้วยคำ ที่น่ากลัว 
   * เรา ต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาต ที่เฝ้าคอยทำร้าย 
ผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่ 
   เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป (คิดและทบทวนกันอีกนิด ก่อนที่มันจะพูดไป) 
กระสาดกระเซ็น พูดพ่นน้ำลาย มีร้ายและมีดี เปลี่ยนจิตใจคนด้วยถ้อยวลี จากที่เดิมเคยเป็น 
หน้าต่างประตู ได้ยินได้เห็น ถูกดูดกลืนให้แหลกและน่ากลัว 
( * )
    ต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาต ที่เฝ้าคอยทำร้าย 
   ผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่ 
   เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป
สักแต่จะพูดจะพูดเอาแต่พูดแต่ไม่เคยคิด ถ้าอุปมาชีวิตเป็นผืนดินย่อมมีปากเป็นธารน้ำใสที่ไหลริน 
มีสกุณาเริงร่าออกหากิน ลำธารยังคงเคลื่อนเลื่อนไปให้ไหวติง ทว่า 
บางคนกระทำตนเป็นน้ำป่า ดูดกลืนกัดเซาะเลาะจนลับฉาก 
ทำลายล้างลบกลบให้ช้ำบ่าแล้วฆ่าความรู้สึกกันซ้ำๆย้ำด้วยน้ำปาก 
อยู่ที่คุณเองว่าจะสร้างหรือทำร้ายใคร คิดพินิจให้มากก่อนที่ปากจะทำร้ายใจ 
อ้วนหรือผอม ดำหรือขาว แก่เด็กไม่ต้องนำมาด่า
เลือกเอาว่าคุณจะเป็นลำธาร หรือทำร้ายร้าวรุกรานเหมือนกับน้ำป่า 
  ** เสียด มันพวกนั้น...ด่า เจ้าพวกนั้น...เหยียด ชาติชนชั้นเสียด ด้วยคำนั้น...
( ** , ** )