* เด็กน้อยคนนึงมีรอยยิ้มมีชีวิตชีวา
แต่พอโตมาคิดว่าไม่มีชีวิตดีกว่า
เพราะมีรักที่ใด ก็ช้ำที่ใจ ฉันนี้ไง หวังทีไรก็พัง พังทุกครั้ง
บางทีแค่อยากจะปกปิด บางความรู้สึกจนจิตตก อยากมีความสุขก็หมดสิทธิ์ ทั้งที่ทุกคนมีสิทธิ์หมด
อยากเป็นคนปกติ แต่ข้างในวิตกจริต ชีวิตแย่ๆก็จบมันดิ เคยคิดอย่างงั้นตอน16
เพราะคำพูดที่ทำให้ยิ่งเจ็บ แม่งก็ยิ่งเจอ เพราะว่าโลกมันต่างจากตอนเด็กๆที่คิดไว้โดยสิ้นเชิง
เคยพยายามจะหนีจากโลกแย่ๆ แต่วนมาที่เดิม ทำไมความคิดในหัวมันวิ่งและไม่เคยหยุดนิ่งเลย
อยากหนีไปให้ไกลแต่ไม่เคยไปพ้น เคยคิดว่าแข็งแกร่งมากพอ แต่ทำไมล้ม
ฉันมีปีศาจในร่างเลยไม่มีใครคบ และตอนที่เหนื่อยที่สุด คงไม่มีอะไรซบ
( * )
ฉันอยากจะตายและเอาทุกสิ่งมาวางไว้ ก็ทุกครั้งที่เกือบจะดี ฉันก็รู้สึกถึงลางร้าย
สงสัยมาโดยตลอดว่ารักของคนเหมือนกันไหม ทั้งที่หัวใจมนุษย์ทุกคนก็อยู่ทางซ้าย
เพราะว่าฉันในตอนเด็กใครๆก็ต่างบอกรัก ไม่ว่าผู้ใหญ่จะคนไหนๆใครๆก็อยากกอดฉัน
แต่พอฉันเลือกเส้นทาง ทุกคนต่างเดินออกจากฉัน กว่าทุกคนจะเชื่อใจคงมีทุกอย่างก่อนมั้ง
แต่ฉันก็รักพวกเค้าอยู่ดีถึงมันจะไร้ค่า สุดท้ายก็เพื่อนไม่กี่คนที่กูยังไว้หน้า
เค้ารักฉันจริงรึเปล่าฉันสับสนทุกอย่างในหัวมันสะสม ที่คิดว่าหวานแต่กลับขม ต่างจากที่คิดไว้มาก
( * )
