ฉันมีชีวิตคนเดียวลำพัง ฉันมีความรักที่ไม่ยืนยาว
ฉันมีความฝันที่ยังต้องทำ ฉันมีหนทาง ที่ยังต้องเดิน
ฉันแบกกระเป๋าย่ามเดินตามทาง ที่ไม่มีรถ ไม่มีแสงไฟ
มีแต่ต้นไม้ผีเสื้อลำธาร และกลิ่นของวันนั้น ฉันยังจดจำ
* ใช้ชีวิต เหมือนกลอนเปล่า ที่ไร้สัมผัส
เป็นคัมภีร์ คือกวี ที่ไม่มีอักษร แต่มีพลังเปลี่ยนแปลงหัวใจ
เดินวันละนิดไม่หันหลังมอง จังหวะทำนองร้อยตามฉันไป
ไม่มีบังคับเน้นทางเดินใคร ก้าวตามหัวใจ สั่งฉันให้เดิน
มีดินมีน้ำป่าเป็นตำรา มีเธอและฉันพึ่งพากันไป
เธอคือรอยเท้าที่ตามมานาน และกลิ่นของวันนั้น ฉันยังจดจำ
( * )
