มันยังเทาเหมือนเดิม ท้องฟ้านั่น มันยังไกลเหลือเกิน สุดปลายขอบฟ้า
* จนเวลาเปลี่ยนเป็นฤดู ใครบางคนอาจมองไม่เห็นด้วยสายตา
พาเปลี่ยนไปไปตามกาลเวลา พลอยให้คิดถึง
** ฝนเอยฝนโปรยลงมา ในช่วงเวลาที่ใจช่างเหงา
นึกถึงวันที่มีแต่เรา ในเวลาเช้าละอองเย็นฉ่ำ
ฝนเอยพัดพาความเหงา ที่มันเคล้าเสียงเพลงจางๆ
ฤดู คงอยู่ไม่นาน แต่ลืมใครคนนั้นช่างนาน ช่างนานเหลือเกิน
มันยังเป็นเหมือนเดิม ความรักของฉัน มันอยู่ตรงที่เดิมแม้ในวันฝนพรำ
( * , ** )