ดาว บนฟ้านับร้อยพัน
รู้ไหมฉันจำดวงดาวทุกดวงที่เรานับพร้อมกัน
ว่าในนั้น จากตะวันแสนไกล
อาจอยู่ไม่นานเท่าความอบอุ่น ที่เธอซบตรงไหล่
มีดอกไม้บ้าน ที่ปลายของรุ้งนั้น
ที่เราเห็นนั้นสวยงาม แต่ทุก ๆ อย่าง ไม่อยู่ไปจนนิรันดร์
กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น กี่ถนนที่เดินทางไกล
กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน แต่เธอไม่ทิ้งกันไป
กี่ความจำเคยทำหล่นหาย กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง
มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง
เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน
ลม พาเคลื่อนมาไกล ไม่อาจกลืนวันของเรา
ให้เลือนไปเหมือนพื้นทราย
ใต้ดวงจันทร์ กลางท้องฟ้าดาวพราว
ดังบนโลกนี้มีเพียงสองเรา เท่านั้นที่ครอบครองได้
จะมีฟ้าคราม ยามเมื่อรุ่งสาง
จะกล่อมเธอจนสว่าง
และทุก ๆ อย่างจะอยู่ไปจนนิรันดร์
กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น กี่ถนนที่เดินทางไกล
กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน แต่เธอไม่ทิ้งกันไป
กี่ความจำเคยทำหล่นหาย กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง
มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง
เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน
กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น กี่ถนนที่เดินทางไกล
กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน แต่เธอไม่ทิ้งกันไป
กี่ความจำเคยทำหล่นหาย กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง
มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง
เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน