ฉันแค่นกตัวหนึ่ง ที่ออกบินมาไกล ฟ้ายิ่งดูกว้างใหญ่ยิ่งหวั่นไหว ฝันยิ่งไกลยิ่งอ่อนกำลัง
นับเวลานั้นที่รอ ขอเป็นนกคืนรัง วันที่ปีกมันแกร่งพอโบกบิน ไปยังถิ่นที่จากมานั้น
* หัวใจ...ออกเดินทางไปไกลก่อนตัว ฉันกลัว...วันพรุ่งนี้ไม่มีเหลือใคร
คนที่เฝ้ารอคอยอยู่ทางนั้น ยังคิดถึงจนสุดหัวใจ
** เป็นเด็กเสมอ ทุก ๆ ครั้งที่ได้กลับมา จะผ่านกี่ร้อน ยังคงหนาวเวลาห่างไกล
อ้อมกอดแห่งรัก ยังรอฉันที่เดิมอยู่ใช่ไหม กี่ฝนแล้วที่ฉันต้องไป(จากไปไกล) นานเท่าไรไม่ลืม
คิดถึงทุกครั้งที่หลับ ทุกครั้งที่ตื่น คิดถึงรักที่เคย อบอุ่น คือที่(บ้าน)ที่กำเนิดฉัน...โว...
รู้ชีวิตคนเรา แม้ต้องล้มลำพัง ขอแค่ใจได้จำใครสักคน ที่จะทำให้เกิดพลัง
เพราะสุดท้ายจริงๆ ฉันต้องไปลำพัง ขอแค่มีสักคนให้คิดถึง คนที่รอได้เจออีกครั้ง
( * , ** )
กี่แสงไฟในโคมระย้า กลับไม่สว่างเท่าไฟที่แม่บดกล้วยน้ำว้า
และไม่ว่าจะอีกกี่ยอดตึกระฟ้า ฉันกลับคิดถึงแต่แม่ที่ผัดยอดผักคะน้า
ยามฉันเหนื่อยฉันล้า ฉันคิดถึงบ้านหงอยๆ คิดถึงน้องๆที่โดนแม่ตีแล้วชอบทำตาจ๋อยๆ
ฝนที่หล่นกระทบสังกะสีกระจายเป็นฝอยๆ คิดถึงวันที่ฉันจากมาแล้วโบกมือลาหยอยๆ
ไม่มีบ๋อยหรือบริกรมาบริการ ไม่มีหรอกบริวาร แต่บ้านคือบริเวณ คือที่ปกปักและบริบาล
ไม่มากเชิงปริมาณ แต่นั่นก็มากจะตาย มากพอให้ฉันจากมาเพื่อทำให้เขาได้สุขสบาย
ลูกผู้ชายไม่อายทำกินไม่ว่าเก็บกวาดหรือเก็บขวด ไม่ว่าอีกกี่น้ำตาจะรินไม่ว่าเจ็บป่วยหรือเจ็บปวด
ฉันรู้แต่นกคืนรังจะบินกลับบ้านหลังแรกเมื่อเจ็ดขวบ บ้านยังทำให้ฉันเป็นเด็กเสมอ
( ** )
