แหงนมองเบื้องบนเป็นแผ่นฝ้า ก้มมองเบื้องหน้ากระดาษขาว
สายตาก็ดีไม่สั้นไม่ยาว ร้อยพันเรื่องราวเคยผ่านชีวิต
คิดเป็นสิ่งใดกระดาษใบนี้ คำตอบที่มีมันถูกหรือผิด
สับสนวุ่นวายข้างในความคิด เวลาน้อยนิดมันตอบไม่ทัน ฮา...
เลือกกาขอคอที่พอทำได้ ชีวิตที่ใช้ก็คงแบบนั้น
เวลาที่มีไม่มากไม่มายเท่ากัน ยังเคยเสียมันกับการตัดใจ ๆๆๆ
ทุกคนมีดีกันคนละด้าน ฉันฝันซักวันจะได้เป็นใหญ่
ยิ่งเรียนยิ่งโตยิ่งโงลงไป ฉันไม่โทษใครฉันมันโง่เอง ฮา...
* ฉันฝันฉันโง่ ยิ่งโตยิ่งโง่ ยิ่งเรียนยิ่งโง่ เป็นลาเป็นโค ทั้งโง่ทั้งฝัน
ไม่เรียนแล้วครับจะขอกลับบ้าน สี่ปีแค่นั้นเสียได้เสียไป
เวลาเท่านี้จะวัดอะไร กระดาษหนึ่งใบไม่เคยตัดสินคน ตัดสินคน
ชาวบ้านทั้งปวงเป็นห่วงฉันมาก เรายังทุกข์ยากเอ็งรวยหรือจน
เพื่อนเอ็งมากมายได้เป็นเจ้าคนนายคน ส่วนฉันยังค้นหาฝันต่อไป
งาน อะไรมันก็คืองาน ร่ำรวยก็เพราะทำงาน ฉันไม่ไปอิจฉาใคร
นก ไม่เคยไปบินในน้ำ หมู่ปลาไม่เคยถลำ จะคิดมาปีนต้นไม้
มี ความสุขกับการทำงาน ได้ทำอย่างใจต้องการ ใครใคร่ฝันก็ฝันไป
ฉันฝันฉันโง่ ยิ่งโตยิ่งโง่ ยิ่งเรียนยิ่งโง่ เป็นลาเป็นโค ทั้งโง่ทั้งฝัน
เขาว่าฉันนั้นโง่ เป็นใหญ่เป็นโตจิ๊กโก๋กำนัน เพื่อนเราหลายคนได้เป็นนายพลนายพัน
กระดาษแผ่นนั้นยังขาวละลาย
ฉันฝัน ฉันวาด กระดาษคำตอบ