วันนั้น ฉันยืนอยู่บนปากเหว มีแม่น้ำสายหนึ่งที่เชี่ยวกราก ลึกลงไปในซอกผา
อยู่ดีๆ มีตีนที่มองไม่เห็น ถีบฉันจนต้องกระเด็น ตกลงไปในสายน้ำ ที่ไหลบ่า
* จม...ไม่จม ไม่มีเวลาให้มัวระทมใดๆ ตาย...ไม่ตาย ยังไงยังไงต้องตะกายให้ถึงฝั่ง
** และแล้วก็ได้รู้ ถ้ามนุษย์ไม่ยอมสิ้นหวัง อาจจะมีรางวัล จากฟ้าเบื้องบน แด่คนที่ไม่ยอมแพ้
ถ้าไม่มีวันนั้น คงไม่มีวันนี้ ไม่มีเสี้ยวนาที ให้จดจำอย่างภาคภูมิใจ
จะเดินก้าวไปช้าๆ จ้องตากับปัญหาไม่หวั่นไหว ใช้ชีวิตต่อไป อย่างเข้าใจและยอมรับมัน
วันนี้ ฉันยืนอยู่บนฝั่งนี้ มองกลับไปดูสายน้ำเชี่ยว ที่ฉันได้ว่ายข้ามมา
อยากขอบคุณ ขอบคุณตีนที่มองไม่เห็น ที่ถีบฉันจนต้องกระเด็น ให้ได้เห็นว่าชีวิตช่างมีค่า