ในวันที่ฉันต้องเจอปัญหามากมาย ในวันที่มองทางไหนก็ไม่เห็นใคร
ในวันที่ฉันนั้นแทบจะไร้เรี่ยวแรง มีใครบ้างไหมที่จะมากอดฉันไว้
คิดถึงในตอนที่ฉันหน่ะเป็นแค่เด็ก เจ็บมากแค่ไหน ก็ร้องแบบไม่ต้องอาย
แต่ตอนนี้ฉันมันทำแบบนั้นไม่ได้ อ่อนแออย่างนี้จะมีใครมาเข้าใจ
* แค่อยากนอนหลับตาไม่ต้องตื่น ไม่อยากทำเป็นฝืนว่าแข็งแรง
ที่ทำเป็นเก่งที่จริงก็เป็นได้เพียงไอคนขี้แพ้ แค่อยากที่จะร้องไห้กับใครสักคน
ไม่มีใครถามว่าฉันโอเคหรือปล่าว ต้องทนเจ็บช้ำมากมายกี่ร้อยเรื่องราว
วันนี้ที่ฉันนั้นมันยังหายใจอยู่ ไม่มีใครรู้จะทนได้นานแค่ไหน
ที่เห็นว่าฉันหนะยิ้มให้เธอทุกวัน ข้างในของฉัน มันแทบไม่ไหวแล้วเธอ
น้ำตาของฉันที่พยายามจะเก็บ ในวันนี้มันเจ็บจนแทบจะตาย
( * )
เพราะตอนนี้ฉันอ่อนแอ แล้วก็ท้อแท้ชะมัด แต่ฉันแค่ทำเป็นเก่งและทำเป็นแอ็คไปงั้น
บางทีปัญหาเข้ามาติดติดกันแยะไปนะ อยากพูดกับใครซักคนแต่ไม่มีอารมณ์แม้จะทัก
ไม่อยากจะแคร์ ไม่อยากจะแนะใครละ อะไรจะเกิดก็เกิด ช่างแม่งเหอะแล้วไงวะ
ทำไม ทำไม ทำไมจะต้องไป Sad ไรนัก มันเบื่อแบบแทบไม่ไหวจนอยากยอมแพ้ไปซะ
( * )