คนบ้านนอกอย่างฉันคงไม่มีทางไปเดินคู่ดาว ให้สุกสกาวและวาววับเคียงคู่จันทร์
ฉันนั้นทำไม่ได้ รู้ทำไม่ได้ มันอาจทำให้พ่อแม่เธอ มองไม่เหมาะสม
ไม่รู้ต้องใช้คาถากี่อาคม ไม่รู้จะรองรับได้กี่อารมณ์ ที่ฉันต้องเจอเพราะต้อยต่ำเกินไป
ไม่มีเงินมากองไว้ แม่ยายคงไม่พอใจ ลูกสาวคนเดียวใครจะยกให้ ถ้าไม่มีเงินจะเอาไรกินเอาไรใช้
* อย่างเอ็งว่าข้ามันไม่ดี ก่อนนี้เคยมี กันอยู่ทุกวัน
ยังคงฝังใจในรอยจูบ ทว่ารักเรามันกินไม่ได้ เอามือเปื้อนดินไปจับผิวกาย
ที่สีขาวอย่างกับเม็ดทราย ไม่ได้อีก
ฉันขี่ไอทุยวิ่งลุยท้องนา นอนกับฟางที่เคยได้ปู เป็นเสื่อ
นอนหนุนกันตักฉัน ไม่เบื่อ เห็นสายตาวันนี้เลยเชื่อ
ว่าวันวานที่เคยได้เอื้อ แค่จอมปลอม มันแค่จอมปลอม เท่านั้น
แม่ตาหวานบ้านนา แม่ธิดาขวัญข้าว ชายทั้งคุ้งได้เชย ข้าก็เคยหอมเจ้า
( * )
