ไม่อยากจะจำอีกแล้ว วันนี้ฉันไม่เคยมองตรงนั้น มันจบไปแล้ว และความรักของเราต้องพังลง
* แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ไหว อยากจะเดินเข้าไปฉุดเธอรั้งเอาไว้
มันก็คงไม่มีทางเดิม คงไม่มีอีกแล้ว ใช่ไหม ที่เธอหันมามอง
คิดถึงตอนนอนกอด คิดถึงตลอดคนนอนข้างๆ คิดถึงหมอนที่เธอนอน ผมได้แต่มองตอนไม่มีเธอข้าง
คิดถึงเธอที่สุด และอยากให้เธอคิดถึงผมบ้าง ผมอยากจะอยู่แต่คุณไม่หยุด ตอนเธอจะไปทำไมไม่ฉุด
เหนื่อย ทำไมมันเหนื่อยอย่างงี้ว่ะ ก็รักกันมาตั้งนานทำไมทิ้งผมอย่างงี้ห้ะ
แรกๆก็รักกันดีน้ะ หลังๆมีเค้าเข้ามาทำไมดันทิ้งผมไปซะละ
( * )
ผมก็รู้ว่าไอนั่นมันมาก่อน ถ้าคุณอยากกลับไม่เป็นไรแค่คุณบอก
ผมมันโง่ ผมมันแย่ ผมมันแค่ คนกระจอก แต่ไม่เป็นไรผมเต็มใจให้คุณหลอก แค่คุณบอก
ทั้งๆที่รู้ว่าคุณเป็นคนผิด ทั้งๆที่รู้ผมไม่เคยอยู่ในสายตา
ทั้งๆที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่างคุณปกปิด ทั้งๆที่รู้สุดท้ายคุณคงไม่กลับมา
ทั้งๆที่รู้ว่าคุณไปกับมัน ทั้งๆที่รู้คุณคงไม่กลับมาหากัน
ทั้งๆที่รู้ยังไงก็ไปกับแบงค์พัน แค่รักแค่นี้อ่ะทำไมมันsadจัง
( * )
คิดถึงวันที่เธอนั่งซ้อนจักรยาน รู้ว่าเธอมีใครผมตกใจและร้องอุทาน
ยังรักเธอมากที่สุดดุดจักรวาล ยิ่งเราห่างกันไกลผมปวดใจและทรมาน
ในโลกนี้มันมีเกิดต้องมีพบต้องมีจาก ตอนที่เสียคุณไปเหมือนผมตายอย่างอนาถ
เหมือนกับเส้นสายใยที่ตัดเท่าไรก็ตัดไม่ขาด นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่ารักมากแค่ไหนก็คงต้องห่าง
( * )
ก็ขอให้เธอเก็บเอาไว้ เก็บเอาไว้ในใจรึเปล่า เก็บเอาไว้ให้ฉันได้รึเปล่า ไม่ได้อยากจะลืม ทุกเรื่องราว
