นอนบ่หลับ ก็อยากสิหยิบแต่โทรศัพท์ทักหา มันคือเหงาคักแท้ ยามบ่เห็นหน้า ใจหายหัวใจบ่ซ่วง
คิดฮอดหลาย บ่มีคนข้างกายมาคอยห่วง กะตั้งแต่มื้อนั้น ที่บ่ได้พ้อกัน ย่านแฟนเฮาเปลี่ยนไป
* ยามที่เฮา(เรา)ไกลห่าง ข้างทางมีแต่ความว่างเปล่า
อดทนกับความเหงา ฝากความหวังกับคำว่าเชื่อใจ
** การรักษา มันมีค่ากว่าการหาใหม่ เข้าใจเด้อคนไกล ให้ฮู้ว่ายามได๋กะคิดฮอด
ยามไกลห่างกัน ก็ยังคิดถึงเธอตลอด ยังจำฮอยกอด ยังรอสิได้พ้อหน้า
สิมีไผ มาอยู่ใกล้มาเอาใจ บ่น้อ มันคือห่วงคักแท้ ยามบ่ได้พ้อ แต่ก็พยายามทำไว้ใจ
ให้รักษา ความฮักที่มีจะได้ไหม คนอยู่ทางนี้ บ่เคยคิดมีใหม่ บ่เงียบหาย ให้ต้องกังวล
( * , ** )
( ** )
เก็บใจรักษา ถ่ามื่อเฮาได้พ้อกัน . . .